ارزیابی تداخل عملکرد مورفین و سیستم β-آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی بر رفتارهای شبه اضطرابی در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار

سابقه و هدف: سیستم آدرنرژیک دارای تأثیرات تنظیمی بر رفتارهای مرتبط با اضطراب در انسان و حیوانات می باشد. هیپوکامپ پشتی جایگاه مهمی در تنظیم نوروترانسمیتری و نورواندوکرینی اضطراب در نظر گرفته می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات سیستم آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی بر اضطراب و تداخل آن با سیستم اوپیوئیدرژیک در تنظیم رفتارهای اضطرابی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه از 156 رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 250-200 گرم استفاده شد.حیوانات در 26 گروه 6 تایی قرار گرفته و با استفاده از دستگاه استرئوتاکسی به صورت دوطرفه در ناحیه ca1 هیپوکامپ کانول گذاری شده و با دستگاه elevated plus-maze تست شدند. درصد زمان گذرانده شده در بازوهای باز و درصد ورود به بازوهای باز این دستگاه به عنوان اندکس هایی جهت تعیین میزان اضطراب مورد محاسبه قرار گرفتند. یافته ها: تزریق درون صفاقی مورفین6mg/kg)) سبب افزایش معنی داری در درصد زمان گذرانده شده در بازوی باز (open arm time(oat%)گردید،که نشان دهنده پاسخ شبه اضطراب زدایی می باشد. تزریق سالبوتامول (4μg/rat)، آگونیست رسپتور 2β-آدرنرژیک، در ناحیه ca1، نیز تاثیر اضطراب زدایی داشت. به علاوه تزریق توام دوز مؤثر سالبوتامول (4μg/rat)، به همراه دوز بی اثر مورفین (4mg/kgi.p) اثر سینرژیستی مورفین و سالبوتامول را در کاهش اضطراب نشان داد.تزریق پروپرانولول (4μg/rat)، آنتاگونیست غیرانتخابی رسپتور 2β-آدرنرژیک، در ناحیهca1، سبب بروز رفتار شبه اضطرابی گردید. همچنین تزریق توام پروپرانولول (4μg/rat)، به همراه دوز مؤثر مورفین 6mg/kgi.p.)) موجب افزایش oat% شد، که نشان از اثر اضطراب زدایی دارد.تزریق توامان دوز بی اثر مورفین 4mg/kgi.p)) و پروپرانولول (1μg/rat) به همراه دوز مؤثر سالبوتامول (4μg/rat)، نشان داد که پروپرانولول سبب بازگشت اثرات ضد اضطرابی سالبوتامول و مورفین گردید. لازم به ذکر است که تغییر معنی داری در مورد فعالیت حرکتی حیوان در هیچ یک از موارد فوق مشاهده نگردید. استنتاج: نتایج نشان می دهند که مورفین با سیتم نورآدرنرژیک هیپوکامپ پشتی میان کنش داشته و با ایجاد یک سری تغییرات سازشی در نورون های نورآدرنرژیک این ناحیه سبب تغییر در اثرات سیستم β-آدرنرژیک بر روی اضطراب می شود.